Ρέκβιεμ για ένα όνειρο
Γύρισε αποκαμωμένος από το γραφείο,δεν είχε όμως χρόνο για να ξεκουραστεί.Τα τιμολόγια είχαν στοιβαχτεί στο ντοσιέ και θα του έπαιρνε ώρες μέχρι να ξεμπερδέψει με αυτά.Θέλησε να πιει κάτι προτού ξεκινήσει και να ακούσει λίγη μουσική.
Εκτιμούσε τη βελούδινη κάψα του αλκοόλ όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό,την απαλότητα της κάθε γουλιάς πάνω στα τεντωμένα,μετά από μια δύσκολη μέρα,νεύρα του.Οι στίχοι του τραγουδιού γέμισαν σε λίγο το άδειο δωμάτιο:
-"Γι'αυτό το σπίτι ζω...γι'αυτά τα κάδρα στο φθαρμένο σαλόνι".
Κάπως έτσι ένιωθε και για το λιτό του διαμέρισμα.Δεν είχαν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες που το είχε νοικιάσει και ήδη αποτελούσε καταφύγιο για αυτόν,απροσπέλαστο από τις απογοητεύσεις που ενέδρευαν σε ασήμαντα συμβάντα.
Το κλείσιμο της εξώπορτας υποδήλωνε το προσκλητήριο για τις σκιές που τον συντρόφευαν στο μικρό δυάρι.Σύντομες,βουβές διηγήσεις εκτυλίσσονταν ανάμεσα στους τοίχους του τις ώρες της ποθεινής ιδιώτευσης,αυτές που τα σβησμένα αποτσίγαρα έμεναν να μετρούν.
Περασμένες μορφές και αντηχήσεις σκόρπιων λέξεων,την ευκρίνεια των οποίων ενέτεινε το αλκοόλ,στοίχειωναν τις οπτασίες του.
-"Γι'αυτά τα μάτια ζω,γι'αυτά τα μάτια που δακρύζουν για μένα".
Η μελωδική φωνή συνέχιζε την εξομολόγησή της,όμως αυτός δεν την άκουγε πια.
Είχε αποκοιμηθεί από την κούραση,αποζητώντας στο όνειρο του την ίδια κίβδηλη,όπως και στο τραγούδι,υπόσχεση της αγάπης.
Οι στίχοι που "ακούγονται" είναι από τους εξαιρετικούς Κόρε.Ύδρο.
Φώτα νέον
Υποβολέας του αφασικού παραμιλητού μας είναι τα μικρά θαύματα που αναζητούμε στις άδοξες μέρες μας,ως άρτυμα στην άνοστη καθημερινότητα και η δάνεια γνώση,αυτά που μας εκμυστηρεύτηκαν όλοι εκείνοι που κάποια στιγμή τόλμησαν να γράψουν για τον πόνο του ανθρώπου και των πραμάτων ή προσπάθησαν να τον γιατρέψουν με νότες και εικόνες.
Εικόνες σε πλήρη αντιδιαστολή με αυτές που συνθέτουν τα pixel της οθόνης,στις οποίες βρίθει η αποθέωση της βλακείας,η διαστρέβλωση των γεγονότων και η υποτίμηση της νοημοσύνης των θεατών,εκμαιεύοντας,μέσω του περιεχομένου τους,πικρές παραδοχές συνηθειών μας που πλέον βούτηξαν σε λιμνάζοντα ύδατα,πάνω στα οποία διαχέονται φώτα νέον.
Η νέα τάξη πραγμάτων και η νέα τιθασευμένη κοινωνία της νωχέλειας απεικονίζονται,κυρίως η πρώτη ,η δεύτερη προκύπτει ως αποτέλεσμα της εκ του μακρόθεν παρακολούθησης της διαμόρφωσης αυτής,στα αποσπασματικά στιγμιότυπα σαν φωτογραφίες του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος.
Ο μετριοπαθής σχετλιασμός για την νεοσυντηρητική πραγματικότητα,αν και δεν πηγάζει από ηττοπάθεια,αλλά μάλλον από τον συστηματικό βιασμό της αίσθησης δικαίου,προβάλλει με δυσοίωνο τρόπο αυτά που έπονται.
Όταν δηλαδή οι οιμωγές των μανάδων με τα σφαγιασμένα αγγελούδια στην αγκαλιά τους,η απόγνωση για το αύριο και η προσπάθεια αντίστασης από τους μη έχοντες στην εκπόρνευση της αξιοπρέπειας τους δεν θα είναι παρά υπολανθάνουσες παράμετροι σε διαγράμματα οριακών παραγωγικοτήτων και επανασχεδιασμένων χαρτών.
Και εμείς απλώς θα αλλάζουμε κανάλι,εκφράζοντας την αποδοκιμασία μας για τα τεκταινόμενα.
Μόνο ο στίχος του ποιητή απέμεινε να με σαρκάζει αλύπητα:
-"Μας γέρασαν προώρως Γιώργο,το κατάλαβες;"
The trick is to keep breathing
One man's drink is another's poison.Ο παράδοξα,για την εποχή,ηλιόλουστος καιρός,ευεργετικός για πολλούς,συνιστά ταυτόχρονα και μαράζι για τους εραστές των άχαρων ημερών.
Όμαιμος με αυτούς,συχνά αφήνομαι στη γκρίζα γοητεία του παγωμένου αέρα που μυρίζει βροχή ενώ το μουντό,υγρό σκηνικό με κάνει να ξεχνιέμαι πίσω από ένα τζάμι.Δεν κοιτάζω έξω,απλά μου αρέσει να παρατηρώ το νότισμα που αφήνει η αναπνοή μου,αποζητώντας στη θαμπάδα του γυαλιού ένα πρόσκαιρο μυστικό καταφύγιο για τις πιο μύχιες σκέψεις,αυτές που οδηγούν τα δάχτυλα μου να γλιστρήσουν απαλά πάνω του.
Κάθε ανάσα και μια λέξη,φευγαλέα αποτυπωμένη στην κρύα επιφάνεια,καρτερώντας το ζεστό χνώτο να της χαρίσει διάρκεια.Οι εκπνοές συνεχίζουν,υπαγορεύοντας την ανάγκη αυτών των βραχύβιων γραπτών να εμφανιστούν για λίγο μόνο και έπειτα να σβήσουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Πριν από ένα περίπου χρόνο ανακάλυψα τα ιστολόγια και αίφνης βρέθηκα από την άλλη πλευρά της τζαμαρίας,παρατηρώντας τα κείμενα αγνώστων ανθρώπων που σχημάτιζαν οι δικές τους ανάσες,οι δικές τους αχνές γραμμές.
Πολλοί από αυτούς συνεχίζουν ακόμα,ήρθαν και άλλοι πολύτιμοι,κάποιοι κουράστηκαν και πήραν άλλο δρόμο,όπως θα γίνει και με εμάς κάποια στιγμή.Πάντως και τότε θα παίρνουμε δύναμη,επαναλαμβάνοντας ρυθμικά στον εαυτό μας,με κάποια απροσδιόριστη,είναι αλήθεια,αισιοδοξία,τα λόγια της Shirley Manson:" the trick is to keep breathing".
(Κάποτε μου είχες σχολιάσει πως γράφουμε για να ευμορφαίνει ο κόσμος.Ας το προσπαθούμε λοιπόν,ο καθένας με το δικό του τρόπο,έστω και αν απατώμεθα.Άλλη επιλογή δεν έχουμε.Η φωνή του Χατζιδάκι στον τελευταίο στίχο του "Κεμάλ" μού είναι πλέον δυσβάσταχτη).
Ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο
Οι παλάμες του είχαν ιδρώσει.Έκλεισε τα μάτια του ικετεύοντας τη Λάχεσι να είναι το δικό του όνομα αυτό που θα ανεδείκνυε η κληρωτίδα.Ήταν μοναδική ευκαιρία να αποδείξει όχι απλά την αξία του,αυτή ήταν εγνωσμένη,αλλά το ότι η κορυφή τού ανήκε.Τόσα χρόνια η σκιά του άλλου τον σκέπαζε.Η αποδοχή και ο σεβασμός συντρόφων και εχθρών δεν ήταν αρκετός.Ποτέ δεν είναι.
Σε λίγες στιγμές όμως όλα θα άλλαζαν με τη βοήθεια της Μοίρας που φαίνεται τον εισάκουσε.Το όνομα του θα βρισκόταν στα χείλη όλων ως ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής.Σε λίγο.
Θυμήθηκε τον γέρο πατέρα του και το σπίτι που τον νοσταλγούσε."Θα έχουν καρπίσει τώρα τα στάχυα" σκέφτηκε.Εκείνη την γλύκα του σταρένιου ψωμιού θα την γεύοταν ξανά στα συμπόσια με τους φίλους και το φλογάτο κρασί;Πόσες φορές πεθύμησε την βαθυγάλανη θάλασσα της Σαλαμίνας σε αυτά τα δέκα χρόνια;Τίποτε από όλα αυτά που θύμιζαν την ευτυχία των απλών πραγμάτων δεν είχε πια σημασία.
Έπρεπε τώρα να αφαιρέσει από τον άνθρωπο που στεκόταν απέναντί του όλα αυτά που έδιναν την χαρά και στον ίδιο.Το φιλί της γυναίκας,τα μάτια του γιου του,τη στοργή της μάνας.Και αν τραβούσε για τον χαμό,δεν τον ένοιαζε.Μόνο αν άκουγε τον θρήνο της Ανδρομάχης για τον άντρα της θα ήξερε πως είναι ο κορυφαίος.
Γελάστηκε όμως και τελικά δεν του δόθηκε αυτό που ποθούσε.Την επόμενη φορά που η δόξα τού αρνήθηκε ξανά την αγκαλιά της,στερώντας του τα όπλα του Αχιλλέα,τον λατρέψαμε.
Εκείνη τη στιγμή που η κοφτερή λεπίδα βυθιζόταν στα σπλάχνα του,νιώσαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι αυτός δεν ήταν γιος θεάς.
Pinocchio land
Ξύπνησα κάθιδρος με τις σκηνές του εφιάλτη νωπές ακόμα στο μυαλό μου.Αναζήτησα το ποτήρι με το νερό που αφήνω πάντα δίπλα στο κομοδίνο.Για άλλη μια φορά μετάνιωσα που είχα πιει τόσο πολύ το προηγούμενο βράδυ και τώρα ο ύπνος συνοδευόταν από ακατάληπτες εικόνες μέσα από τις οποίες φανερωνόταν ένας κόσμος κυριευμένος από την αλήθεια.Σε αυτές διακρίνονταν ακανόνιστα μια δράκα αξιοπρεπών,κατά κοινή ομολογία,ανθρώπων που εμφατικά δήλωναν πως δεν είναι τίποτε άλλο από κύμβαλα αλαλάζοντα,οι επευφημίες μιας παρέας προς ένα μέλος της,καθώς οι υπόλοιποι του εξέφραζαν τα συγχαρητήρια τους για την επιτυχία του και ταυτόχρονα τον παρακαλούσαν να σταματήσει να τους σκοτώνει με αυτήν και ένα κορίτσι που τσακισμένο κοίταζε τον ήλιο να δύει από το μοναχικό της πλέον διαμέρισμα,ψιθυρίζοντας με κόπο "ποτέ πια".
Μια σειρά καταστάσεων όπου η αλήθεια είναι έκδηλη χωρίς να αποσιωπάται,ηθελημένα ή αθέλητα.Μόνο αυτή υπάρχει και η βεβαιότητα της που μέσα τους πνίγουν κάθε ανθρώπινη ατέλεια,κάθε πλάνη ή ελπίδα.
Ήπια το νερό και ξάπλωσα ξανά.Τότε με ρώτησε:
-τι σου συνέβη;φώναζες στον ύπνο σου και τρόμαξα.
-Τίποτα,πέσε να κοιμηθείς.Ένα άσχημο όνειρο ήταν.
-Ήπιες πάλι,ε;
-Ούτε σταγόνα,στο ορκίζομαι.
Αφέθηκε στη ζεστή αγκαλιά της εξαπάτησης και με ευχαρίστησε για αυτό με το βλέμμα της.Το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να δω πριν σβήσω το φως ήταν η αμφιβολία που τρεμόπαιζε στα διάστικτα μάτια της.
Καλή χρονιά και ψηλά τα χέρια
Προτού καλά καλά διαβούμε το κατώφλι του νέου έτους,κάποιοι ένοπλοι συμπολίτες μας πέρασαν αυτό της τράπεζας,αναζητώντας εκεί κάτι περισσότερο από το φλουρί της βασιλόπιτας.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες νιώθουμε το πείσμα να μας θωρακίζει και παίρνουμε αποφάσεις που κρίνονται καθοριστικές."Ένα χρόνο σοφότεροι και πιο ώριμοι" συνηθίζουμε να λέμε και απλά αντιλαμβανόμαστε πως κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας όταν το χωνευτήρι της ρουτίνας καθιστά αυτές τις βαρυσήμαντες δηλώσεις μας έναν ξεχασμένο χρησμό.
Μετά από λίγο καιρό και είναι εκπληκτικό το πόσο σύντομος είναι,οι υποσχέσεις γλιστράνε στη λήθη,εμείς συνεχίζουμε ίδιοι και απαράλλαχτοι νιώθοντας μόνο ενοχές για τις δεσμεύσεις που δεν τηρήσαμε.
Για καλή μας τύχη όμως,η καθημερινότητα και η επωδός της,η οποία συντίθεται από τέτοια περιστατικά,διαλύουν την αχλύ που περιβάλλει την έλευση της πρωτοχρονιάς ως οριακό σημείο για τη μετέπειτα πορεία μας και μας γλυτώνει έτσι από τις τύψεις,επιφυλάσσοντας και για αυτές το ίδιο τέλος με τους αναρίθμητους όρκους.
(Προς αποφυγή παρεξηγήσεων,επ'ουδενί επιδοκιμάζω παράνομες πράξεις ιδιαίτερα όταν αυτές προκαλούν την απώλεια αθώων ανθρώπων).
